Καθαρές λέξεις, αβίαστες φράσεις, λιτές έννοιες, πολλαπλές αναφορές-παραπομπές γραμματολογικού, αισθητικού και ερωτικού περιεχομένου, μια αισιόδοξη καταφατική ποίηση ζωής, όπως τα φρέσκα αισθήματα κι ο έρωτας ενός νέου δημιουργού που πατά γερά στο έδαφος των υλικών του. Τα ποιήματα του Χάρη Μιχαλόπουλου δεν υπόκεινται στις αυστηρές προδιαγραφές των γραφών, αλλά στην αδιαπέραστη αλήθεια όσων πρέπει οριστικά να ανακοινωθούν δημοσία. Προσεκτικά τα μέσα που αξιοποιεί διαμορφώνουν το χώρο στέρεο και πάντως όχι πικρό ή πικραμένο, ακόμα κι όταν πρόκειται για τη μελαγχολία της Παρασκευής των Χαιρετισμών:
Δύο οι γενικές, απανωτές,/ μα καθόλου γενικές κι αόριστες. (Όχι, απόψε τουλάχιστον)./ Να προστεθούν της Ανοίξεως, της Αφίξεως, της Αιτήσεως,/ της Παραιτήσεως... Εδώ σταματώ,/ καθώς η αφηρημένη μελαγχολία έχει γίνει ήδη/ βέβαιος πόνος/ Της Παρασκευής των Χαιρετισμών./ ΥΓ. Τώρα θυμάμαι: Η ζέστη των κεριών σταματούσε πάντοτε λίγο πριν από τα χείλη σου. Δεν έφτανε./ Αυτό με τρόμαζε και δεν το συνήθισα ποτέ.